Kuruluş Hikayemiz

Birkaç gün önce beni kızımın okuduğu liseden okul müdürünün yönlendirmesi ile bir öğrenci grubu aradı. Benden destek istediklerini söylediler. Bir cumartesi, akşam yemeğinde buluştuk. Temiz ve gayretli öğrenciler (Soldan sağa: Emre Ateş – Abdullah Demir – Emin Şekerci – Ahmet Salih Kocabaş).

Heyecanlı oldukları gözlenen öğrencilere “Buyurun anlatın, dinleyeyim” dedim ve dinlemeye başladım. Bu üç öğrenci, “Bir El Uzat” adıyla kurdukları okul öğrenci kulübü vasıtasıyla (https://www.instagram.com/bireluzattt/) geçen yıl ramazanda ve sonrasında, zenginlerden toplayıp fakirlere 30.000 TL’ye yakın bir tutarda gıda kolisi ve giyecek dağıtmışlar. Onları dinlerken, ne kadar mutlu olduklarını ve yaptıklarının gururunu taşıdıklarını her cümlelerinden hissettim. Konuşmaları bitince benden tam olarak ne talep ettiklerini öğrenmek istedim. 2021 yılında daha fazla kişiye gıda yardımı yapmak için yanlarında yer almamı istediklerini belirttiler. Onlara yaptıklarının çok güzel ve iyi hizmetler olduğunu belirtip teşekkür ettikten sonra marka isimleri, tüzel kişilikleri ve taşıdıkları vizyona dair sorular sordum. Para toplamak için gerekli bir kurum kimlikleri olmadığı halde, güven sağlayıp para toplayabilmeleri beni oldukça şaşırtmış ve etkilemişti.

Orada onlara, “Kamu kurumları, belediyeler, dernekler, vakıflar, zenginler herkes ramazanda ve sonrasında maddî yardım dağıtıyor. Siz lise 12. sınıf öğrencisi olarak niye maddî yardım dağıtma işine girdiniz?” diye sorduğumda; insanlara katkı sağlayacak başka yardım etme seçeneği göremediklerini, bir şey yapılacaksa bunun sadece fakirlere maddî yardımda bulunmakla gerçekleşebileceğini düşündüklerini anladım. Türkiye için ne yazık ki bu bir gerçek. Yardım denilince akla, fakire erzak dağıtmak ilk sırada geliyor.

O yemek masasında, bu öğrencilerin gönüllü öğrenci grubu ile yaptıkları çalışmaları düşündükçe, aklıma onları yaşıtları olan öğrencilere katkı sunacak başka bir hizmet alanına yönlendirme düşüncesi geldi. O anda iki farklı durum da birleşmiş oldu: Evde eşim, ortaokul birinci sınıf öğrencisi oğlumun düzenli olarak okuyup, öğretmenine geri bildirimde bulunması gereken kitabını okumadığına dair serzenişlerde bulunuyordu. O sabah evde, bu konuyu çözmek için oğlum, eşim ve ben bir toplantıda bir araya geldik. Annesi şikâyetini, oğlum Berat da neden düzenli okuyamadığına dair kendi gerekçelerini ortaya koydu, ben de dinledim. Sorun, oğlumuzun kitap okumasını günlük olarak düzenli takip edemememiz ve onun da bizim kontrol edemediğimiz günlerde doğal olarak aksatmasında odaklanıyordu. Oğlumu ya her gün “Bugün okudun mu?” sorusu ile takip edecek ve burada yalan söyleme riskini kabul edecektim veya farklı bir yöntemle her gün düzenli okumasını sağlayan bir çözüm bulacaktım.

Belli bir süre düzenli kitap okumayan öğrencilerin, kitap okuma alışkanlığı kazanamadığına dair araştırmalar aklıma geldi. O an, Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi’nde (AYBÜ) uzaktan eğitimde kullandığım bir teknik çözümü hatırlayıverdim. Oğluma, “Bundan sonra her gün en az 15 dakika bilgisayarının başına geçip kitap okumana ve okuduğun ses kaydını benimle paylaşacağın bir Google Drive’a yüklemene karar verdim. Ses kaydına başlarken, Kitap Adı, Yazar Adı, Ay-Gün-Yıl ve başlangıç sayfasını; kaydı bitirirken de son sayfanın numarasını belirtip kaydedeceksin. Senin günlük okumalarını ben çevrim içi takip edeceğim” dedim. Aile toplantısında karar bu şekilde çıktı. Sonra oğlumun bilgisayarını açıp uygulamalı olarak teknik aşamaları gösterdim. Oğlum ilk kaydını yapıp gönderdiğinde aracımı kullanıyordum ve radyoyu kapatıp oğlumun kitap okumasını dinledim. Ulaştığımız teknolojik çözüm güzeldi. Hem oğlumu teknik imkânlarla takip edecek hem işe gelip giderken radyo yerine onun ses kayıtlarını dinleyecek ve gelişim aşamalarını takip edecektim. Üstelik bu ses kayıtları, yıllar geçtikçe o ve ailemiz için gülümsenerek dinlenecek çok değerli tarihî kayıt ve anı değerine ulaşacaktı.

O an, yemek masasında karşımda oturan gençlerin yardım etme ve bir şeyler yapma gayreti ile oğlumun yaşadığı sorunu yaşayan birçok öğrenci ve aile olduğu düşüncesini bir markaya dönüştürme fikri aklıma geldi. Onlara, “2021’de toplayacaklarınızı ve mevcuttaki para birikiminizi, maddî yardım olarak değil de, düzenli olarak kitap okuyan ve ses kaydı veya başka bir yol ile okuduğunu tespit ettiğimiz öğrencilere 100 TL şeklinde dağıtsak ne dersiniz?” diye sordum. Onlar düşünürken, balık dağıtmak yerine ihtiyaç sahiplerine balık tutmayı öğretmenin daha doğru olduğunu dile getirdim ve “Kalıcı yardım bilgidir” ana fikrini tekrarlayarak onlara yol göstermeye çalıştım. 

Neticede ikna oldular ve “Evet, bundan sonra bu hizmeti yapalım” dediler. Ancak para toplayabilmek için tüzel kişilikleri yoktu ve maddî yardım dağıtmak için sadece sosyal medyada kullandıkları “Bir El Uzat” (bireluzattt) adı belirlediğimiz hedefe uygun görünmüyordu. Bir dernek kurulmalıydı ama yaşları 18’den küçük olduğu için bunu kendi başlarına yapamıyorlardı. Babalarına sundukları “Dernek kurun, biz çalışalım” teklifine de red cevabı almışlardı. İşte bu sebeplerle onlara destek olmaya karar verdim.

O masada aklıma “Oku Okut” ismi geldi. Onlara “Nasıl, olur mu?” dedim, beğendiler. “O zaman ben akademisyen arkadaşlarla ‘Oku Okut Derneği’ kurayım, sizler de şimdilik dernek gönüllüsü, 18 yaşına basınca da dernek üyesi olun ve gayretlerinizi sürdürün” dedim.